jules, it's really getting time for you to
update your diary. 11 months and counting.
So many people no longer seem to update their diaries. I,
myself, am posting my first entry in more than two weeks.
Back in 2000, it seemed like everyone was posting here. The
updates were fast and furious. I guess the passing of the
age of innocence of open source software left many people
feeling disenfranchised and with no sentimental attachment
to the more frivolous aspects of the scene, such as
Advogato.
The bash completion project continue to gather momentum,
with some 14,000 URL hits on Freshmeat now. I'm not getting
as many patches as I'd like, though.
gcc completion still needs to be done; someone should add
comprehensive dpkg support for Debian; rpm completion needs
to be broken out into smaller functions, so that rpmbuild
and rpmquery can easily be covered.
Much more work could be done, but I guess not many people
spend their time hacking shell code if they have the choice.
I should really be devoting more time to other pursuits, too.
I'm vaguely considering a week in The Netherlands, probably
in late April or early May. Getting there for
Koninginnedag would be nice.
Inmiddels is het avontuur hier zo goed als afgelopen, wat
mij betreft.
Toen ik hier kwam wonen in maart 2000 was alles ongekend
spannend. In hartje San Francisco wonen tijdens de
explosieve groei van opensource software en de dotcoms,
werken voor een bedrijf als Linuxcare met collega's die zich
tot de beste hackers ter wereld mochten rekenen. Na de Red
Hat-fiasco was ik toch eindelijk wel terechtgekomen.
Misschien zou ik zelfs een paar centen maken op de beurs,
maar dat interesseerde mij niet zo erg veel.
Ik had het idee dat ik in het oog van de orkaan zat. Alles
was nieuw; alles was superspannend.
Toch vervaagt na verloop van tijd iedere bevlieging en deze
vormt daar geen uitzondering op.
Open source stortte in, collegavrienden werden ontslagen,
visumellende zorgde voor veel hoofdpijn. Andere
verschijnsels van persoonlijke stress droegen bij aan een
gevoel van vervreemding in dit anders toch al heel vreemde
omgeving.
Om een lang verhaal genadig kort te maken, ik heb het hier
wel gehad. Ik heb het gevoel dat als ik er straks niet
bewust tussenuit duik, ik op de een of andere onbewuste
manier toch voor mijn eigen lot zal zorgen door de boel te
verzieken.
Vooral na elf september vind ik dit een gestoord en
onprettig land om in te wonen. Het is niet moeilijk om
eerstehands aan te zien waarom dit volk (maar vooral zijn
regering) alom gehaat wordt.
Tja, niet dat ik dat niet begreep toen ik nog in Nederland
zat, maar toen kon je tenminste naar de tv wijzen en zeggen
van, "Kijk, die gekken Amerikanen zijn alweer bezig." OJ
Simpson, een oorlogje hier, sancties daar, niet meedoen aan
een verdrag ergens anders. Altijd hebben die klojo's hier
hun vingers in andermans zaken, en wordt de wereld hier nou
een beter op? Zet je televisie of radio aan en beslis zelf,
zou ik maar zeggen.
Ik zou op dit moment in mijn leven ongelooflijk gelukkig
moeten zijn, maar dat ben ik niet. Het enige waaraan ik kan
denken is teruggaan naar Nederland en een paar maanden op
mijn reet zitten, opnieuw ontdekken waarom ik van Nederland
en vooral Amsterdam hou, misschien een nieuwe computertaal
of twee leren.
Historisch gezien zijn de periodes van werkloosheid altijd
de drukste geweest van mijn leven. Op geen ander moment
krijg ik zo veel voor elkaar, leer ik zo veel nieuwe dingen,
produceer ik zo veel, vind ik mijn levenslust terug, bouw ik
zin in het werk weer op.
Na twee harde stressvolle jaren in de VS ben ik op. Ik heb
niets meer te bieden aan mijn omgeving hier en kan er zelf
ook niets meer uit putten. De enige gedachte die dag in dag
uit door mijn hoofd spookt is wegkomen hier uit die zooi.
Als ik me nu kon terugtrekken, kon dit alles nog makkelijk
de geschiedenis ingaan als een heel bijzonder, merkwaardig
hoofdtuk in mijn leven.
Ik ben gewoon weer aan vernieuwing toe. De rups moet weer
vlinder worden, om het maar zoetsappig uit te drukken.
Misschien gaat dit gevoel uiteindelijk weer vanzelf over. Ik
hoop het natuurlijk wel, maar kan niet ontsnappen aan het
geloof dat het toch wel veel meer is dan alleen een gevoel.
Stay tuned.